Geotkaniny to płaskie materiały tekstylne wykonane z regularnie ułożonych wiązek cienkich włókien lub tasiemek poliperowy najczęściej polipropylenowych lub poliestrowych. Włókna połączone są mechanicznie metodą tkacką.
Geotkaniny za względu na włąściwości mechaniczne dzielimy na dwie grupy: tkaninay separacyjne oraz tkaninay wzmacniające. Geotkaniny separacyjne charakteryzuja się nieco większymi wydłuzeniami dzięku czemu zachowują ciągłaść nawet gdy konstrukcjia pracuje w znacznym stopniu. Dzięki większej elastyczności odmiany separacyjne nie muszą wykazywać sie dużymi wyrzymałościami.
Odmiany wzmacniające charakteryzują się mniejszymi wydłuzeniami oraz większymi a czasem bardzo dużymi wytrzymałosciami. Dzięki tym cechom są w stanie przejąć siły występujęce w konstrukcji poprawiając jej właściwości. Istotną cechą, którą należy uwzględnić przy projektowaniu zbrojenia konstrukcji jest zachowanie geotkaniny w konstrukcji w czasię (odporność na pełzanie). Cecha ta w dużej mierze zależy od surowca użytego do produkcji geotkaniny.
Geotkaniny są bardzo dobrym elementem wzmacniającym grunty. Zwłąszcza grunty o małym uziarnieniu. Dzięku dużej powieżchnie są wstanie przejmować siły rozciągające poprzez tarcie. Do zbrojenia gruntów stosuję sie tkaniny o mniejszych wydłuzeniach i większych (dostosowanych do projektu) wytrzymałościach.
Separacja
Dzięki swojej dużej wytrzymałości, odporności na przebicie, geotkanina zapernia ciągłość warstwy rozdzielającaj nawet w bardzo trudnych warunkach gruntowych. Geotkaniny charaktryzują się wdłużeniami w zakresie do 20% dlatego w nie kturych konstrukcjach dla zrekompensowania niewielkiej elastyczności stosuje się tkaniny o większej wytrzymałości aby zapewnić ciągłość. W niekturych przypadkach znacznie lepszym rozwiązaniem jest zastosowanie geowłóniny (np. pod nażut kamienny). Ciągłość tej warstwy jest podstawowym warunkim do speniania funkcji separacyjnej.
Filtracja
Geotkaniny z zasady nie nadają się do pełnienia funkcji filtracji ze względu na sosunkowo duże pory oraz ich niewielka ilość (w elefkcie bardzo mała wodoprzepuszcalność). Jest jednak niewielka grupa tkanin wykonanych z żyłek polietylenowych, które w określonych warunkach moga pełnić tą rolę. W praktyce jednak najczęściej używa sie do tego celu geowłóknin.
Najważniejszy parametr pozwalajcy na zastosowanie geotkaniny jako zbrojenie. Wytrzymałość podawana jest w kiloniutonach na metr (kN/m). Badana jest zgodnie z normą EN ISO 10319.
Wydłużenie przy maksymalnym obciążeniu.
Parametr jest bardzo istotny. W zależności od funkcji jaką ma pełnić tkanina należy go różnie interpretowac. Dla separacji lepiej jest by geotkaninay miała większa elastyczność aby niezależnie od działających na nią sił zachowała ciągłość. Dla zbrojenia zaletą jest mniejże wydłużenie, dzięki któremu sprawniej przejmuje obcążenia na nią działające. Wydłużenie podawane jest w procentach (%). Badana jest zgodnie z normą EN ISO 10319.
Wytrzymałość na przebicie statyczne CBR.
Parametr istotny niemal w każdyn zastosowaniu. Wartość tego parametru determinuje odporność geotkaniny na uszkodzenia szczegulnie w trakcie wbudowania. Jego wartość podawana jest w nitunach (N) a badany jest zgodnie z normą EN ISO 12236.
Wodoprzepuszczalność w kierunku prostopadlym do powierzchni wyrobu.
Parametr ten może być istotny jeżeli w konstrukcji spodziwamy się np. sączeń wód gruntowych. Geotkaniny wartość tego parametru mają z reguły na nie niewielkim poziomie dlatego w sytułacjach gdy pojawienie się wody w konstrukcji jest prawdopodobne należy w inny sposób zadbać o kontrolę nad jej przepływem. Parametr ten mieżony jest jako wielkość przepływu wody podawana w litrach na metr kwadratowy razy sekunda (l/m2*s) lub jako prędkośc przepływu wody podawana w milimetrach na sekundę (mm/s). Wartości te są na siebie przeliczalne w stosunku 1:1. Właściwośc ta badana jest zgodnie z normą EN ISO 11058.
Umowny wymiar porów (O90).
Parametr istotny szczegulnie przy separacji. Za względu na to, że tkaniny charakteryzują gorsze parametry hydrauliczne tkanin nie stosuje sie w trudnych warunkach hydrotechnicznych. Parametr wyrażony jest w mikrometrach (µm). Badany jest zgodnie z normą EN ISO 13433.
Wytrzymałość na przebicie dynamiczne.
Mimo, iż warunki w jakich badana jest ta włściwość w żeczywistości nie występuje jest to bardzo istotny choć jedynie wskaźnikowy parametr świadczący o jego odporności na uszkodzenia. Jego wartośc to średnica otworu jaki powstanie po żrzuceniu metalowego stożka na rozciągnietą w powietrzu włókninę, wyrażona w milimetrach (mm). Szczeguły badania określa norma EN ISO 13433.
